|
Michał Matysik
1889 - 1983
Urodził się 25 września1899 roku w Kębłowie w
powiecie wolsztyńskim. W wieku 16 lat wyjechał za pracą do Niemiec. W
czerwcu 1917 roku powołany został do wojska niemieckiego i służył w 36
pułku piechoty w Halle. Zostałem wysłany na front francuski, gdzie
walczył do końca wojny. W grudniu 1918 roku został urlopowany i wrócił
do Kębłowa.
Dnia 5 stycznia1919 roku wstąpił ochotniczo do
organizującego się oddziału powstańczego w Kębłowie, którego dowódcą
byli Bronisław Kotlarski i Maksymilian Marcinowski z Kębłowa. Z
oddziałem tym brał czynny udział w walkach pod Wolsztynem, Kębłowem i
Kopanicą oraz w wypadach na Świętno i okoliczne miejscowości. Od 18
stycznia 1919 roku przydzielony został do formującej się 11 kompanii w
Wolsztynie, której dowódcą był por. Ekert. Z kompanią tą brał ponownie
udział w walkach o Kopanicę i Trzciel. Później przydzielony do 6
kompanii (dowódcą por. Talarczyk), z którą brał udział w walkach pod
Komorówkiem, Zembowcem i Rudnicą. W marcu 1919 roku odkomenderowany
został na kurs telefonistów w Poznaniu, a po ukończeniu przydzielony
został do sztabu 2 pułku Strzelców Wielkopolskich w Pniewach, gdzie
objął centralę poczty.
Dnia 9 września1919 roku wysłany został
z 2 pułkiem Strzelców Wielkopolskich z Kościana na front bolszewicki,
gdzie brał czynny udział w walkach pod Połockiem, nad Berezyną, pod
Bobrujskiem, Paradzem, Stasiełkami oraz w odwrocie na Warszawę.
Następnie walczył w ofensywie pod Warszawą w kierunku Prus Wschodnich na
linii Szczucin – Kolno.
Zwolniony z wojska w listopadzie 1921
roku wstępuje do Policji Granicznej, gdzie
pełni służbę na granicy polsko - łotewskiej. W 1924 roku po reorganizacji
służb granicznych zostaje przydzielony do Korpusu Ochrony Pogranicza
(KOP). Na początku 1926 r., po śmierci swego
ojca Karola zwalnia się z KOP i wraca do Kębłowa.
W 1937 roku wstępuje do Towarzystwa Powstańców
Wielkopolskich z lat1918-1919 w Poznaniu (koło Wolsztyn). W 1938 roku za udział w Powstaniu Wielkopolskim oraz
za udział w wojnie z bolszewikami i za bitwę pod Warszawą, zostaje
odznaczony „Medalem Niepodległości”.
Po wybuchu II Wojny Światowej prześladowany przez
Niemców za dezercję z wojska niemieckiego w 1918 roku (nie powrócił do
jednostki niemieckiej, a przystąpił do Powstania Wielkopolskiego). Po
zakończeniu wojny nie wraca od razu do domu bojąc się represji ze strony
władz radzieckich, z uwagi na udział w walkach przeciwko nim w 1920 r.
Do rodzinnego Kębłowa powraca w dniu 29
października1945 roku. Prześladowany przez Urząd Bezpieczeństwa w
Wolsztynie, pod zarzutem że nie powrócił do kraju po zakończeniu wojny i szpiegostwa na rzecz Wielkiej
Brytanii, oraz że w roku 1920 walczył przeciwko Związkowi Radzieckiemu.
Zarzucano mu również służbę w KOP. Na porządku dziennym były wtedy
częste rewizje i przeszukania mieszkania pod różnym pozorem. Represje te
trwały to 1956 roku.
Dnia 16 grudnia 1976 roku zostaje
odznaczony „Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski”.
Zmarł 15 grudnia 1983 roku w szpitalu w Wolsztynie.
Został pochowany na cmentarzu w Kębłowie.
Opracowano na podstawie
artykułu Eugenii Świetlińskiej
http://www.keblowo.pl/atualnosc,163.html
|
