|
Matysiak Antoni
1896 - 1984
Antoni Matysiak urodził się dnia 8
czerwca 1896 roku w Obrze (dawniejszy powiat babimojski) w
rodzinie górnika a później rolnika małorolnego Antoniego i
Józefy z Durzyńskich-Wojtkowiak. Matka z poprzedniego
małżeństwa ze zmarłym Michałem Wojtkowiakiem miała syna
Nikodema, powstańca wielkopolskiego. Uczęszczał do szkoły
powszechnej w Obrze w okresie strajku szkolnego 1906-1907 i
brał w nim czynny udział. Po ukończeniu w roku 1912 szkoły
rozpoczął naukę zawodu u miejscowego kowala którą ukończył w
roku 1915 zostając czeladnikiem w zawodzie kowala.
W październiku 1915 roku został powołany
do odbycia przymusowej służby wojskowej w armii niemieckiej.
Po krótkim przeszkoleniu został wysłany na front francuski.
W roku 1918 w miesiącu lipcu został ciężko ranny (Verlustlisten
- lista strat nr 2024 str 25313 z dnia 29.07.1918). Pomimo
nie zakończenia leczenia, bardzo osłabiony powtórnie został
skierowany na front. W wyniku jego oporu przed wyjazdem na
front, został karnie skierowany do 76 Hamburskiego Pułku
Piechoty (2 Hanzeatycki) [Infanterie-Regiment Hamburg (2.
Hanseatisches) Nr.76 ] W Hamburgu jako wyuczony w zawodzie
kowala brał udział w budowie okrętów podwodnych.
Na skutek wywołanej rewolucji wstąpił
dnia 10 listopada 1918 roku do Rady Żołniersko – Robotniczej
w Hamburgu a dnia 15 grudnia zbiegł do domu rodziców. Zaraz,
bo już 18 grudnia 1918 roku wstąpił do organizującej się w
Obrze Rady Ludowej i jako były żołnierz szkolił potajemnie
miejscową młodzież w sztuce wojskowej.
Dnia 5 stycznia 1919 roku wyruszył z
kompanią oberską w kierunku Wolsztyna i po potyczce z
Grenzschutzem dotarł do przedmieść Wolsztyna. Uczestniczył w
walkach o pocztę i dworzec gdzie zdobyto dwie armaty i kilka
karabinów. Tego samego dnia wieczorem uczestniczył w
obsadzeniu powstańcami poczty w Obrze i uwolnieniu
uwięzionych tam dwoje powstańców. Następnie kompanię oberską
przydzielono do IV batalionu „Grupy Zachodniej ” i Antoni
Matysiak brał udział w dniu 24 stycznia 1919r w odparciu
ataku Niemców na Obrę i Kębłowo , następnie walczył o
Kopanicę. Odznaczał się w bojach nieprzeciętną aktywnością ,
bohaterstwem i męstwem, walczył w oddziale kulomiotów pod
dowództwem por. Wojtkowiaka i Antoniewicza w rejonach Kcyni,
Nowego Dworu i Zbąszynia.
W Powstaniu Wielkopolskim brał także
udział przyrodni brat Nikodem Wojtkowiak oraz rodzeni bracia
Józef, Franciszek i Jan.
W dniu 7 marca 1919r został powołany
przez RKU Kościan do wojska polskiego a 15 marca tego roku
został mianowany st. szeregowcem i szkolił się w szkole
podoficerskiej , po czym 1 września 1919r. został mianowany
kapralem, a w listopadzie przeniesiony do Baonu
Wartowniczego w Inowrocławiu. W grudniu 1919 roku został
przydzielony do 1 Poznańskiego Baonu w Gnieźnie, a w
styczniu 1920 roku mianowano go plutonowym. 25 lipca 1920
roku został bezterminowo urlopowany z 56 Pułku Piechoty.
W latach 1922 – 1939 pracował w różnych
instytucjach w przemyśle, rolnictwie oraz w leśnictwie, były
to prace nie stałe, sezonowe. Zawarł związek małżeński dnia
9 stycznia 1932 roku z Marią Wagner ( 1904-1967) z
Radomierza, córka Władysława i Marianny Wawrzyniak . Z
małżeństwa tego urodziły się dzieci: Cecylia (1932-2002) po
mężu Śliwka, pochowana w Głogowie i Mieczysław (1934-2008)
pochowany w Miłosławiu.
Po rozpoczęciu przez Niemców okupacji
Polski został zobowiązany do pracy przymusowej w melioracji
terenów wokół Wolsztyna . Na skutek wrogiego odnoszenia się
do Niemców oraz doniesień o udziale w Powstaniu
Wielkopolskim został przez Gestapo aresztowany 22 maja 1940
roku i osadzony w więzieniu w Legnicy jako niebezpieczny
więzień polityczny nr 2527/1325/40g.
Za stawiennictwem ówczesnego sołtysa Obry
Niemca Rau, co wyprosiła żona Antoniego Matysiaka, został
dnia 5 sierpnia 1941 zwolniony z więzienia i przekazany do
prac pod nadzorem Policji w kolejnictwie na stacji Wolsztyn.
Pracował tam do stycznia 1945 roku, do czasu oswobodzenia
Wolsztyna przez wojska radzieckie . Następnie zatrudnił się
w Administracji Lasów Państwowych, Nadleśnictwo Świebodzin,
leśniczówka Dzikarnia, następnie Sława Śląska, był kolejno
gajowym a potem leśniczym. Pracował do 30 września 1953 roku
i wtedy ze względu na chorobę przeszedł na rentę inwalidzką.
Zamieszkał w Miłosławiu w domu swego brata Franciszka. Gdy
zachorowała żona aby mieć większą opiekę Matysiakowie
zamieszkali u córki w Głogowie. Maria Matysiak zmarła w roku
1967 i wtedy Antoni Matysiak w roku 1971 zawarł powtórnie
związek małżeński z wdową Heleną Śliwińską (1897-1983). 25
czerwca 1938 roku został odznaczony Medalem Niepodległości
(akta personalne CAW nr 28639 ). Za udział w Powstaniu
Wielkopolskim, Rada Państwa w dniu 29.08.1968 roku uchwałą
nr 0/353 odznaczyła go Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym –
leg. nr Ł 16982, a w dniu 31 stycznia 1972 roku mianowała na
stopień podporucznika. Dnia 13 stycznia 1972 Rada Państwa
odznaczyła go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski –
leg. nr 1536-71-75. Był członkiem Związku Zawodowego
Pracowników Leśnych i Przem. Drzewnego RP od 20.09.1948 oraz
Związku Zawodowego Metalowców od 17.05.1946 r. Zmarł dnia 4
lutego 1984 roku w Głogowie i został pochowany na cmentarzu
przy ulicy Legnickiej w Głogowie (kw.8 rząd 22 nr gr.567).
Wniosek odznaczeniowy Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego
http://www.powstancy-wielkopolscy.pl/
dost. 12.01.2015, AP Poznań akta 53/1415/0 Zarząd Okręgowy
Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Poznaniu, AP
Poznań akta 53/884/0 Związek Powstańców Wielkopolskich w
Poznaniu,
„Powstanie Wielkopolskie 1918-1919” Praca zbiorowa pod
redakcją Zdzisława Grota Wydawnictwo Poznańskie 1968,
Relacja i pamiątki rodzinne wnuczki p. Wiesławy Multana zam. Krężoły k/Sulechowa, Niemiecka lista strat
Verlustlisten nr 2024 str 25313 z dnia
29.07.1918r.
opracował Jacek Piętka
|
