TOWARZYSTWO PAMIĘCI POWSTANIA WIELKOPOLSKIEGO 1918 - 1919

Powiat Wolsztyński

 

Strona działa dzięki wsparciu Starostwa Powiatowego w Wolsztynie

Home Historia Powstania Publikacje Powstanie w internecie Klub młodzieżowy Archiwum Cele TPPW Linki Kontakt Autorzy
  Kalendarium Powstanie w Przemęcie Powstanie w Siedlcu Powstanie w Wolsztynie Powstanie w Kębłowie Republika Świętno Powstańcy Pomniki, miejsca pamięci Galeria Rocznice powstania
  Rola duchownych powiatu babimojskiego w powstaniu            
 

 

 Ferdynand Bernard Fiebig

1870 – 1936

 

Urodził się dnia 11 stycznia 1870 roku w Strzelnie w dawniejszym powiecie strzeleńskim w rodzinie przedsiębiorcy, murarza Juliusza Fiebig i Elżbiety z domu Liesting.

Rodzina była bardzo patriotyczna , starszy brat Władysław, urodzony w 1861 studiował filozofię i teologię na uniwersytetach w Berlinie i Wurzburgu , został w roku 1888 wyświęcony na księdza . Był w latach 1900 – 1928 proboszczem w Jarząbkowie ( ówczesny dekanat gnieźnienski św.Trójcy) i w roku 1906 przygotowując dzieci do I komunii św. zdecydowanie zabronił im odpowiadać w języku niemieckim, co spowodowało konflikt z ówczesnymi władzami i nauczycielami Niemcami, prokurator wniósł do sądu w Gnieźnie oskarżenie, lecz sąd go uniewinnił. Po szkole powszechnej w Strzelnie Ferdynand Fiebig uczył się w Seminarium Nauczycielskim w Rawiczu a po ukończeniu seminarium został powołany do odbycia służby w armii niemieckiej. Służbę odbył w 19 Pułku Piechoty im. Von Courbiere`a (2. Poznański) [ niem. Infanterie-Regiment von Courbière (2. Posensches) Nr. 19 ] Pułk ten podobnie jak 18, ze względu na dużą liczbę Polaków w nim służących nazywany był „pułkiem Kaczmarków”. Po powrocie z armii podjął pracę nauczyciela w Chobienicach a następnie w Widzimiu koło Wolsztyna. Uczył dzieci w języku niemieckim jak wymagały tego władze pruskie, jednak potajemnie nauczał w języku polskim. Wychowywał też zarówno swoje dzieci jak i miejscowych polaków w duchu polskości. Władze pruskie bacznie obserwowały go i za karę przenosiły do coraz to innych miejscowości co nie miało żadnego znaczenia bo w każdej szkole dalej stosował się do swoich zasad, tyle że zachowywał coraz to większą ostrożność. Ze szkoły w Widzimiu trafił do Tłok, a następnie do szkoły w Adamowie. Tam, w końcu roku 1918, wspólnie z księdzem Graszyńskim, proboszczem gościeszyńskim, organizował oddziały młodzieży, które pod pozorem ćwiczeń gimnastycznych szkolił pod względem wojskowym. Do tego typu szkolenia miał przygotowanie jako przeszkolony w armii niemieckiej. Ćwiczenia rozpoczynały się wspólnym odśpiewaniem pieśni narodowych a tematem ćwiczeń były: musztra wg. komend Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, marsze, służba patrolowa, ćwiczenia tyralierki i posuwania się pod ogniem nieprzyjaciela. Obowiązywała karność wojskowa i podporządkowanie komendantowi drużyny. Oddziały zostały przygotowane do działań powstańczych i rano, dnia 5 stycznia 1919 roku , Ferdynand Fiebig idąc na czele oddziału adamowskiego skierował go do Wolsztyna , gdzie wspólnie z innymi oddziałami powstańcy wyparli żołnierzy Grenschutzu z miasta

W powstaniu wzięła udział także jego najstarsza córka Władysława (1898 -1980), która w wolsztyńskiej Komendanturze Powstania pełniła różne funkcje, min. jako sekretarka, telefonistka i łączniczka. Za działalność w powstaniu została odznaczona w roku 1980 Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym (Uchwała Rady Państwa nr: 0/119 z dnia 1980-02-27). Ferdynand Fiebig był odznaczony w roku 1935 Krzyżem Zasługi.

W odrodzonej Polsce miał duże zasługi w repolonizacji szkolnictwa w Wolsztynie i okolicy. Współdziałał także później z miejscowym proboszczem ks. Zygarłowskim organizując pomoc dla uchodźców z Kresów Wschodnich którzy przybyli w sierpniu 1920 roku do Wolsztyna. W roku 1920 został powołany na kierownika Publicznej Szkoły Powszechnej w Wolsztynie, szkoły koedukacyjnej, posiadającej też uczni narodowości niemieckiej. Organizował wiece patriotyczne, święta pieśni, wycieczki o charakterze dydaktycznym i patriotycznym dla młodzieży oraz wystawy prac nauczycieli i uczniów. Jednocześnie został także kierownikiem Szkoły Przemysłowo –Dokształcającej (obecnej Szkoły Zawodowej ). W roku 1929 przeszedł na emeryturę i działał wtedy w „Sokole”, został wiceprezesem okręgowym i prezesem wolsztyńskiego gniazda, w wolsztyńskim Kole Śpiewaczym został prezesem a później aż do śmierci prezesem okręgowym Kół Śpiewaczych , był założycielem i prezesem Towarzystwa Pszczelarskiego, wiceprezesem Stowarzyszenia Chrześcijańsko Narodowego Nauczycieli, członkiem Stronnictwa Narodowego, członkiem Akcji Katolickiej, Chóru „ Lutnia”, oraz Towarzystwa Upiększania Miasta. Wszędzie tam działał z wielkim zaangażowaniem i poświęceniem swego czasu co miało bardzo negatywny skutek na jego zdrowie.

Zawarł związek małżeński dnia 28 września 1896 roku w Kębłowie z panną Katarzyną Mańczyńską (1865-1940) , córką Jana i Katarzyny Weiss zamieszkałą we Wroniawach (Akt małżeństwa USC Solec nr 16/1896 oraz parafia Kębłowo akt nr 38/1896 ). Z małżeństwa urodziły się dzieci: wspomniana Władysława (1898-1980), Leon, Jadwiga (1902-1993 ), Maria po mężu Marciniak (1904-1996) i Alfons (1907-1991).

Zmarł dnia 31 października 1936 roku w Wolsztynie i został pochowany na miejscowym cmentarzu przy ulicy Lipowej. (kw.35, rz.9, gr.10)

„Wolsztyński słownik biograficzny cz.II” Czesław Olejnik Biblioteka Publiczna Miasta i Gminy Wolsztyn rok 2007, Kurier Poznański nr 510, nr 514 z roku 1936, Bartnik Wielkopolski nr 12 z 1936 roku. AP Zielona Góra 89/199/0 akta USC w Solcu z roku 1896 Dane z wyszukiwarki internetowej Wielkopolskiego Tow.Genealogicznego „Project Poznań” , Parafia pw.św.Bartłomieja Apos tola w Kębłowie akta małżeństw rok 1896. , „Księża społecznicy w Wielkopolsce 1894-1919” Słownik Biograficzny „ Tom.I Wyd. Gaudentinum Gniezno 2007. Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym http://www.powstancy-wielkopolscy.pl/ dost. 12.01.2015,

opracował Jacek Piętka