TOWARZYSTWO PAMIĘCI POWSTANIA WIELKOPOLSKIEGO 1918 - 1919

Powiat Wolsztyński

 

Strona działa dzięki wsparciu Starostwa Powiatowego w Wolsztynie

Home Historia Powstania Publikacje Powstanie w internecie Klub młodzieżowy Archiwum Cele TPPW Linki Kontakt Autorzy
  Kalendarium Powstanie w Przemęcie Powstanie w Siedlcu Powstanie w Wolsztynie Powstanie w Kębłowie Republika Świętno Powstańcy Pomniki, miejsca pamięci Galeria Rocznice powstania
  Rola duchownych powiatu babimojskiego w powstaniu            
 

 

Podpułkownik Kazimierz Szcześniak

1885 - 1945
Por Kazimierz Szcześniak Ppłk Kazimierz Szcześniak

 

Urodził się 20 lutego 1885 roku w Gałęzewie (pow. wrzesiński), w rodzinie rolnika Wawrzyńca i Stanisławy z Klikamrów. W latach 1889-1906 uczęszczał do szkoły rolniczej w Bojanowie. Po jej ukończeniu (1904-1906) był uczniem seminarium nauczycielskiego w Rawiczu, gdzie złożył egzamin dojrzałości. Podczas I wojny światowej zmobilizowany został do armii niemieckiej (od 11 X 1914), walczył na froncie wschodnim i zachodnim, min. nad Kamionną, Wisłą i Bugiem, a od 24 I 1917 roku nad Sommą. Był dwukrotnie ranny oraz ciężko zatruty gazem. Za udział w walkach otrzymał Krzyż Żelazny I i II klasy oraz plakietkę pułku za zdobycie angielskiej baterii (IV 1918). Po rekonwalescencji wrócił do baonu zapasowego do Berlina, gdzie od 25 IX 1918 roku organizował polskie zespoły bojowe. W dniu 8 na 9 grudnia otrzymał polecenie powrotu do Wielichowa, w którym przystąpił do konspiracyjnej pracy niepodległościowej. Po powrocie ze szpitala śmigielskiego (5 I 1919) czynnie włączył się w wir powstania. Objął dowództwo nad kompanią wielichowską oraz wilkowską, z którymi przeprowadził ćwiczenia bojowe. 10 stycznia zdobył z kompanią wielichowską Kopanicę. Od 14 stycznia przystąpił do organizacji drużyny kopanickiej. Brał udział w obronie Kargowy (11 i 12 II 1919), a od 15 lutego obsadził kompanią odcinek w Widzimie, następnie 18 lutego w Wielkim Grójcu. Dekretem NRL nr 104 (z 3 VI 1919) od 1 czerwca (ze starszeństwem od 1 VI 1914) został mianowany porucznikiem.  Pełnił funkcję dowódcy 7 Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 61 Pułk Piechoty). Od lipca do 1 listopada był wykładowcą w Szkole Podchorążych w Poznaniu. Następnie znalazł się w szeregach 62 Pułku Piechoty Wielkopolskiej, gdzie pełnił funkcję dowódcy baonu oraz obowiązki dowódcy pułku. Podczas ofensywy ukraińskiej w kwietniu 1920 roku odznaczył się męstwem, a po powrocie z frontu pełnił szereg funkcji w 62 Pułku Piechoty: dowódcy pułku, referenta wyszkoleniowego, dowódcy baonu, pełniącego obowiązki dowódcy pułku, kwatermistrza. Od 30 XI 1927 do marca 1929 roku przebywał w Słonimie, gdzie był dowódcą 3 baonu 79 Pułku Piechoty. W marcu 1929 roku został przeniesiony na stanowisko Oficera Placu do Brześcia nad Bugiem. Od 31 III 1930 do 28 II 1933 roku pełnił funkcję komendanta Powiatowej Komisji Uzupełnień w Szamotułach, w stopniu podpułkownika, następnie przeniesiony w stan spoczynku. Przygotował i opublikował wartościowe wspomnienia, oparte na archiwaliach, notatkach własnych oraz relacjach. Podczas II wojny światowej początkowo brał udział w walkach w ramach 14 Dywizji Piechoty. Został ciężko ranny pod Garwolinem i został ewakuowany do Lublina, a następnie do Rumunii. Po podleczeniu przebywał w obozach Calimanesti i Targoviste. W 1940 roku przedostał się przez Turcję, Syrię do Palestyny, gdzie wstąpił ochotniczo do oddziałów polskich. Wskutek odnowienia ran ciężko chorował. Zmarł 22 października 1945 roku w szpitalu w Tel-Awiwie. Pochowany został na cmentarzu wojskowym w Ramleh. Był odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Walecznych (trzykrotnie), Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości, Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości. Żonaty ze Stanisławą z Jankowskich, miał córkę Zofię (1913).

 

Źródło: Zdzisław Kościański, Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich, Poznań 2002